Początki Zgromadzenia Zakonnego Małe Dzieło Boskiej Opatrzności- Orionisci Prowincja Polska

Działalność oriońska w Polsce rozpoczęła się w 1923 roku w Zduńskiej Woli wraz z przybyciem do naszego kraju z Włoch ks. Aleksandra Chwiłowicza, który otrzymał od samego założyciela ks. Alojzego Orione dokument upoważniający do podjęcia działalności Zgromadzenia w Polsce. Sama inicjatywa zrodziła się w sercu ks. Orione, który szczególną życzliwością i miłością otaczał Polskę i który dla tych celów pragnął mieć w swoim zgromadzeniu Polaków. Swój cel szybko osiągnął. 

W roku 1923 ks. Chwiłowicz postarał się o zatwierdzenie statutu Małego Dzieła w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Następnie rok później nabył posesję z piętrowym domem (karczmą), który nazwał Domem Misyjnym a następnie w latach 1924 - 1928 rozbudował, zakładając kolegium.

Ks. Alojzy Orione przysłał mu do pomocy w 1924 roku, ks. Roberta Szulczewskiego i ks. Ludwika Szczygła a następnie rok później ks. Błażeja Marabotto jako swojego osobistego przedstawiciela, który najpierw organizował formację zakonną a w 1928 roku (po wyjeździe ks. Chwiłowicza do USA) przejął całość zarządu.

Od 1925 roku przy Domu Misyjnym istniało studium filozoficzne, natomiast na studia teologiczne kleryków wysyłano do Tortony (północne Włochy). W 1930 roku wskutek napływu powołań z Kolegium i spoza tej instytucji, ks. Marabotto otworzył w Domu Misyjnym nowicjat, natomiast w 1932 roku Kolegium przybrało nazwę Niższego Seminarium Duchownego, chociaż to nie zmieniło profilu zakładu, który nadal był prowadzony jako szkoła z myślą o powołaniach do Zgromadzenia.

Wiceprowincja

W latach 1928 - 1936 Zgromadzenie rozwinęło się terytorialnie: o parafię we Włocławku, internat w Kaliszu (obecnie Zakład Wychowawczy im. bł. Alojzego Orione) oraz Kolonię Rolniczą (obecnie Dom Pomocy Społecznej dla Dorosłych) w Izbicy Kujawskiej. Rozszerzyło się również liczbowo, albowiem w latach 1925 - 1936 we Włoszech zostało na kapłanów wyświęconych 17 kleryków, wysłanych uprzednio na teologię. Wzrosła również liczba kleryków i braci koadiutorów przychodzących od 1930 roku dość licznie do nowicjatu. W 1936 roku została utworzona wiceprowincja, której przełożonym z tytułem inspektora został ks. Józef Nowicki.

Następne 4 lata przyniosły kolejny rozwój placówek: w Warszawie Izby Rzemieślnicze - obecnie Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy oraz w Łaźniewie k. Błonia - Sierociniec.

Prowincja

W 1949 roku na I Kapitule Generalnej została utworzona Prowincja Św. Stanisława Kostki (przemianowana w 1968 r. na Matki Boskiej Częstochowskiej), jej pierwszym przełożonym czyli Dyrektorem Prowincjalnym został ks. Błażej Marabotto. Akt Kapituły pozostał jednak na papierze z powodu trwania wojny, tak że dopiero w 1946 r. dokument pt. "Rescritto della S. Congregazione dei Religiosi n. 4966/46, 29 IX 1946" wprowadził postanowienia kapitulne w życie.

Siedzibą Prowincji Polskiej był przez długie lata Dom w Warszawie przy ul. Barskiej 4.

Dalszy Rozwój

W latach 1946 - 1998 notujemy dalszy rozwój terytorialny: w Zduńskiej Woli utworzenie Parafii przy kaplicy kolegialnej w roku 1948. Obecnie znajdują się tam 3 instytucje: Wyższe Seminarium Duchowne, Parafia św. Antoniego oraz od 1994 roku, w Henrykowie "Schronisko dla Bezdomnych im. ks. Franciszka Drzewieckiego" (beatyfikowanego w 1999 roku) w Łaźniewie utworzenie przy kaplicy sierocińca, Parafii św. Antoniego w roku 1950, gdzie dziś jest parafia i Dom Chorych oraz Dom Wczasowo - Rekolekcyjny również dla Chorych. w Kaliszu, Parafia Opatrzności Bożej (1952 r.) - druga placówka Zgromadzenia w Kaliszu.

Od roku 1957 kolejno dochodzą: Malbork (1957 r.) - Parafia św. Jana Chrzciciela; 
Czułów k. Krakowa (1959 r.) - ośrodek duszpasterski; Warszawa Anin (1959 r.) - Nowicjat księży Orionistów Międzybrodzie Bialskie (1968 r.) - Dom Rekolekcyjno - Wypoczynkowy; 
Wołomin (1972 r.) - filia Parafii Matki Boskiej Częstochowskiej, obecnie Parafia św. Józefa Robotnika , przy której powstało w 1991 roku "Schronisko dla Bezdomnych" w Czarnej oraz w 1994 Hospicjum Opatrzności Bożej. 
Warszawa (1972 r.) - kościół rektoralny pw. Dzieciątka Jezus, a następnie od 1986 roku Parafia pw. św. ks. Alojzego Orione oraz od 1994 roku Dyrekcja Prowincjalna księży Orionistów. 
Rybna k. Krakowa (1973 r.) - Parafia pw. św. Kazimierza, z prowadzenia której zrezygnowano w 1998 roku; Lublin (1977 r.) - ośrodek dla studiujących orionistów; 
Zielenice k. Krakowa (1979 r.) - Parafia pw. Niepokalanego Poczęcia NMP - Sanktuarium Maryjne; 
Rokitno k. Warszawy (1986 r.) - Sanktuarium Maryjne i Duszpasterstwo Parafialne; 
Brańszczyk - Dom dla Starszych osób; 



Stan Prowincji na dzień dzisiejszy wynosi: 
20 placówek w Polsce 
85 księży 
23 kleryków 
7 braci koadiutorów 
6 nowicjuszy 

W sekretariacie Episkopatu Polski pracowali orioniści: śp. ks. Abp Bronisław Dąbrowski, śp. ks. Franciszek Gościński i nadal ks. Edward Sobieraj. Polscy Orioniści pracują również na Białorusi oraz na misjach w Kenii i Madagaskarze.
Tak w skrócie przedstawia się Historia Zgromadzenie ks. Orionistów w Polsce.



Dyrektorzy Prowincjalni od początku powstania Prowincji Polskiej:


Ks. Błażej Marabotto (1940 - 1945)

Ks. Włodzimierz Michalski (1947 - 1958; 1954/47)

Ks. Antoni Miś (1958 - 1964)

Ks. Antoni Szal (1964 - 1967)

Ks. Stefan Batory (1967 - 1973)

Ks. Józef Józefiak (1973 - 1979)

Ks. Marian Kucha (1979 - 1985)

Ks. Marian Kliś (1985 - 1988)

Ks. Stanisław Pawlina (1988 - 1994)

Ks. Tadeusz Szeszko (1994 - 1997)

Ks. Marian Kliś (1997 - 2003)

Ks. Władysław Kubiak (2003 - 2009)

Ks. Antoni Wita (2009 – 2015)

Ks. Krzysztof Baranowski od 2015